Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει ο θάνατος είναι πως είναι επείγον να αγαπήσουμε. Eric-Emmanuel Schmit, 1960-, Γάλλος δραματουργός & συγγραφέας Σήμερα μαζευτήκαμε όλοι στην φθινοπωρινή κατασκευή μας. Όχι για την κατασκευή την ίδια. Ούτε για την παρέα και την συζήτηση που προέκυψε και ήταν πολύ ωραία. Αλλά για να τιμήσουμε τη ζωή και τον κύκλο της ως τον θάνατο και τη συνέχιση αυτής. Πολύ πρόσφατα έφυγε από τη ζωή ένας άνθρωπος που ο Πρόεδρός μας αγαπούσε πολύ, σύντροφοι ζωής για χρόνια. ¨Όταν ανακοινώθηκε λοιπόν στους διαμένοντες ότι η κατασκευή θα γίνει προς τιμή της δεν ακούστηκε ούτε ένα όχι. Όσοι μπορούσαν κατέβηκαν στο σημείο συνάντησης και έραψαν, κόλλησαν, διακόσμησαν με αγάπη και σεβασμό. Τα υλικά ήταν πολύ προσεκτικά διαλεγμένα, παρμένα από τη φύση που μας δίνει τα καλύτερα μαθήματα: Φθινοπωρινά φύλλα που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, κιτρίνισαν κι έπεσαν, αφήνοντας το αποτύπωμά τους, όπως ακριβώς κι οι άνθρωποι. Κολοκύθα για την γαλήνη της ψυχής και την αιωνιότητα, ραμμένη με φροντίδα από τις γιαγιάδες μας. Φύλλα ελιάς, ως σύμβολο ελπίδας και ευημερίας, γιατί η ζωή συνεχίζεται με τις χαρές και τις λύπες της. Και στη βάση της, το ξύλο, που συμβολίζει τη γέννηση και κάθε νέα αρχή. Γιατί μακριά ή κοντά, στη γη ή στον ουρανό, ό,τι αγαπάς βρίσκεται μέσα σου και σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις. Αφιερωμένο στην κυρία Αθηνά και στους αγαπημένους της ανθρώπους, από όλους μας.
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
